περιπόλιο

το / περιπόλιον ΝΜΑ [περίπολος]

σταθμός, κατάλυμα τών περιπόλων («περιπόλιον αἱροῡσιν ὃ ἦν ἐπὶ τῷ Ἄληκι ποταμῷ», Θουκ.)

νεοελλ.

μικρό κτήριο με τυφεκήθρες, τού οποίου η άμυνα ανατίθεται σε μικρό τμήμα πεζικού

μσν.-αρχ.

προάστιο ή αστική περιφέρεια

αρχ.

φρ. «τὸ περιπόλιον τῆς Θεοῡ» — συνοικία γύρω από ναό.